Eén personage, verbeeld door twee actrices, gaat in dialoog met haar ware zelf.
Hanneke van de Kerkhof (het aangepaste zelf) en Elise Mangelschots (het ware zelf).

Het ware zelf zou je kunnen zien als het ‘innerlijk kind’, dat met de jaren steeds meer op de achtergrond verdwijnt omdat je jezelf verliest in verwachtingen, verplichtingen van anderen, de maatschappij. Het aangepaste zelf representeert de drang om controle voor een ‘vals’ gevoel van zelfbescherming en veiligheid, je verdooft letterlijk je gevoelswezen – het staat je in de weg om bij jezelf te blijven, je gaat uit connectie met jezelf, je ziel, je dromen, je eigenheid.
In deze voorstelling proberen ‘aangepaste zelf’ (ratio) en ‘ware zelf’ (emotie) weer in verbinding te komen om zo authenticiteit te hervinden – ondanks dat de behoefte om controle te houden – de bovenhand heeft genomen.

De bewerking van de roman – Wolf, wolf, hoe laat is het ? – was een uitdaging maar een logisch gevolg. Als verhalenmaker zag ik dit verhaal vorm krijgen op een scène. De nadruk in de theatervoorstelling ligt vooral op het verlies van het contact met jezelf en dat weer terug te vinden.

Alles is te koop. Een netjes aangeharkt leven met een maakbaar geluk.
Kun je een leven regisseren ?
Ben je raar als je meer voelt, ziet en hoort dan anderen of is dat juist een talent ?
Is je best doen genoeg voor een geslaagd leven en wat is dat dan geslaagd ?

WAAROM IK DIT VERHAAL VERTEL

Hanneke van de Kerkhof

Ik heb dit verhaal geschreven omdat ik ervaar dat het leven niet maakbaar is. Veel kinderen groeien op in een model dat afwijkt van het zogenaamd gelukkige gezin. We moeten passen in een systeem en worden in hokjes geplaatst, je best doen, presteren lijkt een garantie voor geluk.

Mogen zijn wie je bent, zo vanzelfsprekend is dat niet. Durf je zichtbaar te zijn als niemand je wil zien ? Moet je bestaansrecht verdienen of heb je dat hoe dan ook omdat je geboren bent ? Als je dan ook nog eens ziek wordt, lijkt het leven helemaal mislukt te zijn. Toch zit juist daarin de vrijheid.

Ik zie om me heen steeds meer mensen van de wereld vallen en wil met dit verhaal de andere kant laten zien. Niet het succes en het geluk van een leven op het spoor, maar het vinden van je eigen weg, worden wie je echt bent zonder censuur.