In Mime gaat het niet over ‘doen alsof’, maar over het ‘zijn’. En naar de woorden van Jan Ruts: Het lichaam liegt nooit.

In deze workshop gaat Leïla de basis van Decroux en Grotowski geven (deze theatermakers waren onder invloed van de Aziatische bewegingsleer). Mime wordt vaak verward met Pantomime van Marcel Marceau (die verkoos zwijgend uit te beelden wat hardop gezegd wordt). Een pantomimespeler gebruikt zo goed als uitsluitend zijn lichaamstaal om objecten en situaties door het publiek te doen herkennen die er niet zijn. Voor de mimespeler is de beweging zelf van belang als middel om een eigen theatraal verhaal te vertellen. Hierdoor is de Mime van Decroux een andere vorm van theaterexpressie waarbij lichaam en beweging in relatie tot de ruimte centraal staan. De tekst vormt echter meestal niet het uitgangspunt en wordt improviserend vanuit het lichaam naar een voorstelling toegewerkt.

Je beoefent naast verschillende non-verbale technieken, ook dierenfiguren en Butoh (Japanse dans- en theatervorm).
Deze technieken zijn gebaseerd op lessen van Etienne Decroux, Grotowski en o.a. Kazuo Ono.

Leïla Boukhélif

In de jaren tachtig begon Leïla zich op te werken als straatartieste.
Ze deed mee in Boulevard Broken Dreams en volgde 3 jaren de amateuropleiding in Amsterdam en later ook de Mimeschool. Daarnaast volgde ze een aantal jaren privé lessen analytische mime-training van Peter Ruiter. In 1990 verhuisde ze naar Antwerpen om een vierjarige opleiding in de Mimestudio te volgen o.l.v. Jan Ruts en Ludo Van Passel. 

De Mimestudio had als hoofdvakken: de Mime van Decroux en de dynamische training van Growtowski. Maar ook de bewegingsleer van Stanislavski, Laban, Meyerhold, Baush, Butô en andere fysieke theatervormen.